Շատ մեծ դիտումներ է հավաքել մի հոլովակ, որտեղ զինվորը ժամանում է իր փողոց-տուն ու այնտեղ դիմավորում է նրան մայրիկը։ Հավաքվել են հարևան-հարազատ-բարեկամ ու սպասում են իրենց տղային, ով ավարտել է իր պարտքը ու գալիս է օրրան։
Այնպիսի էմոցիոնալ նակալ է ստեղծվում մոր ու որդու գրկախառնությունից, որ շուրջբոլորը արտասվում են։ Մեքենան կանգնում է մայրը գրկում է որդուն։ Որդին մեծ ծաղկեփունջ է նվիրում ու հետո մոտենում մյուս հարազատներին։ Այս խնդությունը թող զգան մայրերը բոլոր հայ, որոնք աչքները ջուր կտրած սպասում են իրենց տղաներին։
Զվարթություն ու գոհություն է տեսնել վերադարձը զավակի, տեսնել նրան ամրացած ու ուշիմացած։ Հաղթահարած ահերը, թուլությունները ու անվստահությունները, դարձած գոտեպինդ, ամուր, արի։
Երանի այս գոհունակությունը զգան զավակ ծնած ու մեծացրած ծնողները, երանի զգան այդ հպարտությունը սեփական զանժվակի նկատմամբ ու միշտ աչքները լինեն չոր։ Հիմա մի մասը ճանապարհում է որդիներին, մյուս մասը ընդունում է, բոլորին հաջողություն։
