Երբ հայրս ամուսնացավ և նրանց որդին լույս աշխարհ եկավ, ես 10 տարեկան էի։ Վաղ առավոտից զբաղվում էի տան մաքրությամբ և ճաշ պատրաստելով։
Շատերի կարծիքոբվ՝ պետք է մաքրուհի դառնամ․ ո՞վ կցանկանար ինձ նմանին իր կինը դարձնել։ Խորթ մայրս մի անգամ ասաց՝ ինձ նմաններին հայրական տանն ապրում են մինչ 18 տարին լրանալը։
Ամառային արձակուրդերին տատիս տուն էի գնում։ Նա անվերջ անիծում էր հանգուցյալ մորս, որ նախքան երեխա ծննդաբերելը բերելը չմահացավ։
Ինձ համար տարօրինակ էր՝ ինչու ինձ մանկատուն չեն հանձնել։ Պարզվեց՝ ընտանիքի նպատակը բնակարանն է, որը նրանց էի նվիրելու։
Ուստի սպասում էին 18 տարիս լրանալուն։ Այդ օրը հանդիսավոր կենցաներ էին ճառում, տատս ևս եկել էր։ Նա ասաց, թե մայրս չի հասցրել բնակարանը հորս անունով դարձնել, և ուստի ինքս պետք է ավարտին հասցնեմ կիսատ թողածը։ Մենք հավաքվեցինք նոտարիուսի գրասենյակում։
Ես հայտարարեցի՝ այդ ընտանիքը թող լքի բնակարանս՝ մի քանի օր ժամանակ տալով։
Շուտով փոստով փաստաթուղթ ուղարկեցին։ Դրանում ներկայացված էր հաշիվը, որն իբր ծախսել էին՝ 480 հազար ռուբլի։ Ցուցակում իրեր կային, որոնց մասին գաղափար անգամ չունեի։
Իհարկե, ծնողները պարտավոր են պահել երեխաներին, և ոչ ոք 18 տարեկանից հետո նրանցից գումարը հետ չի պահանջում։։ Բայց դա էական չէ։ Ես աշխատում եմ, բնակարան ունեմ՝ միայն իմը, աշխատավարձիս մեկ երրորդը յուրաքանչյուր ամիս հորս է փոխանցվում։
Ես դեռ 8 տարի այսպես կաշխատեմ։ Փոխարենը հանգիստ ապրում եմ՝ առանց կշտամբանքների ու վիրավորանքների։
