Դերասան Ներսես Ավետիսյանն իր մայրիկի ծննդյան օրվա առիթով գրում է․ «Գոհարս, 8 տարեկանից ձեռքս բռնած, ամեն օր բերել ա Երևան, ամեն օր՝ Գառնիից Երևան: Ժամերով սպասել ա, հետո իրիկուն աշխարհի ամենադաժան պազիկներով հետ ենք գնացել գյուղ:
Էն ժամանակ, երբ գրեթե բոլորը ասում էին, որ չի լինի, չի ստացվի, ախր սենց, ախր նենց՝ ես փշրվում էի, բայց Մամայի մի հայացքով, որտեղ ամենամեծ հավատն էր դեպի ինձ, արագ հավաքվում էի, բայց էս անգամ ավելի ուժեղ:
Միշտ հավատացել ա ինձ, ինձնից շատ, միշտ: Բայց էնքան նրբանկատ ա եղել, որ հանկարծ գերագնահատված չլինեմ ու չկորցնեմ իրականության զգացողությունը: Երբեք չի ասել՝ տղես դու վերջն էս: Միշտ հասկացրել ա, որ դեռ շա՜տ աշխատելու ու սովորելու տեղ կա՝ մինչև հիմա:
Իմ կյանքում ամենամեծ մեղավորնա, ներդրողնա այն բաների, որ հասնենք մեր երազնքին՝ լինեմ բեմում, էկրանին, երազած բեմում, մեր երազած էկրանին: Մինչև հիմա ես տեսնում եմ Գոհարիս հայացքում էդ հավատն ու վստահությունը ու ՊԱՅՔԱՐԸ ինձ հետ՝ մեզ համար:
Մամս, մեռնեմ ջանիդ՝
Ծնունդդ շնորհավոր:
Շնորհակալ եմ քեզ:
Մեկ-մեկ մտածում ինչի՞ եմ ես սենց բախտավոր»։
