Թագուհի Մելքոնյանը գրում է․ «Վերադարձող գերիների թվում իմ համագյուղացին է՝ չափազանց հայրենասեր, ազնվագույն երիտասարդ։ Այն արհավիրքը, որի միջով անցել են մեր տղաները պատերազմի ժամանակ և գերության մեջ, մեզնից ոչ ոք չի կարող պատկերացնել, էլ չեմ ասում ծնողների տեսած տանջանքների մասին։
Ականապատ քարտեզների կարևորության մասին չեմ խոսում, քանի որ Արցախն ու Ակնան ադրբեջանական համարողները ի վիճակի չեն գիտակցել այդ քարտեզների կարևորությունը, չգիտեն, թե քանի զինվոր է զոհվել այդ տարածքներն ականապատելու համար, ինչ ռազմավարական խնդիր է այն լուծում և այլն։
Բայց… Նախքան հայտարարելը, որ Նիկոլը 15 գերու կյանք է փրկել, ինքներդ ձեզ հարց տվեք. ինչու՞ մեր տղաները չվերադարձան նոյեմբերին, ու՞մ մեղքով էր ձգձգվում նրանց վերադարձը, ինչո՞ւ դա եղավ հենց ընտրությունների նախաշեմին։
Ինչու՞ է կապիտուլյանտը քարոզարշվի ժամանակ հերթով գոռում վերադարձող տղաների անունները, ինչու՞ է մեր տանջված տղաների հաշվին դիվիդենտ հավաքում, ինչու՞ է մարդկանց զգացմունքները խաղարկում։ Եվ վերջապես, ինչու՞ են 150–ից ավելի տղաներ դեռ գերության մեջ»։
