Դստեր ծնվելուց հետո Կատյայի ամուսինը ծննդատնից մորն ու մանկանը տուն տանելու չգնաց, որովհետև վստահ էր՝ առաջնեկը արու զավակ պետք է ծնվեր։
Դստեր հետագա դաստիարակության հարցում Վադիմը մասնակցություն չունեցավ։
Անյան 6 տարեկան էր, ծնվեց եղբայրը՝ Մաքսիմը։ Հայրը հպարտանում էր նրանով, բոլորին հյուրասիրում։ Իսկ Անյան հսկում էր, որ եղբորը ոչինչ չպատահի՝ դասերը պատրաստելու փոխարեն։
Հայրիկի ատելությունն Անյայի հանդեպ փոխանցվեց Մաքսիմին։ Նա ամեն ինչ անում էր, որ Անյային ծնողները պատժեն։
Անյան երազում էր դպրոցն ավարտելու և մեկ ուրիշ քաղաք տեղափոխվելու մասին։ Այդպես էլ եղավ։ Միայն տատն օրհնեց աղջկան տնից հեռանալիս։
Անյան հարսանիքի էր պատրաստվում, իսկ մայրը՝ Կատյան, վստահ էր՝ դա անհրաժեշտություն չէ․ զուր գումար են վատնում։
Հարսանիքի ընթացքում Վադիմը նստած էր օտարի նման, Կատյան Անյային չէր էլ նայում։ Այնինչ ամուսինը նրան պաշտում էր, սկեսուրն ու սկսերայրը ևս շատ էին սիրում։
Երբ ծնվեց Անյայի առաջնեկը՝ դուստրը, պապիկը գրկեց փոքրիկին, սեղմեց իրեն և ասաց, որ իր կրկնօրինակն է։
Անյան երջանկությունից արտասվեց։ Ինքը երբեք այդքան սիրված չի եղել։
