Հայ ռեժիսոր, մի քանի վավերագրական ֆիլմերի հեղինակ, որն իր կյանքի ընթացքում որդեգրել է աշխարհի տարբեր երկրներից 19 երեխա և նրանց նվիրել է ամենակարևորը, որ կա աշխարհում ՝ ընտանիք:
Լարիսա դեռ շատ երիտասարդ էր, երբ հասկացավ, որ իր երեխաները երբեք չի ունենա, եւ իր մնացած կյանքը նա, ամենայն հավանականությամբ, միայնակ կանցկացնի:
Լարիսա Հովսեփյանը ծնվել է բավական հարուստ հայկական ընտանիքում Երևանում։ Վաղ մանկությունից նա հետաքրքրություն ուներ կինոյի հանդեպ և դպրոցն ավարտելուց հետո ընդունվել է համալսարան, որտեղ սկսել է ուսումնասիրել կինեմատոգրաֆը ՝ առավել շատ հետաքրքրվելով վավերագրական ֆիլմերի ստեղծմամբ։ Հետաքրքրությունը պատահական չէր՝ կինոյի միջոցով նա ցանկանում էր հասարակ մարդկանց ուշադրությունը հրավիրել այն անարդարության վրա, որն այդքան հաճախ էր հանդիպում իր հայրենի երկրում, և կյանքը փոխել դեպի լավը։
Համալսարանն ավարտելուց կարճ ժամանակ անց Լարիսան սկսեց աշխատել կինոստուդիայում ՝ արագ շարժվելով կարիերայի աստիճաններով։ Այդ ընթացքում նա հանդիպել է իր ամուսնու հետ, շուտով երիտասարդներն ամուսնացել են եւ սկսել են ապրել Երեւանում գտնվող փոքրիկ բնակարանում։ Թվում էր, թե դա երջանկություն է, մնացել է միայն սպասել, մինչեւ երեխաներ կծնվեն:
Իսկ կյանքն այլ կերպ է տնօրինվել՝ ընդամենը վեց ամիս անց Լարիսա Ալավերդյանի ամուսինը հանկարծամահ է եղել, և նա ստիպված է եղել վերադառնալ իր մոր հետ ապրելու։ Որոշելով այլևս չամուսնանալ, նա ջանասիրաբար աշխատեց և օգնեց ընկերուհիներին և քույրերին հոգ տանել իրենց երեխաների մասին ՝ հասկանալով, որ նա այլևս երբեք չի ունենա իրենը։ Շատ տարիներ են անցել, երբ մի օր, երբ խաղում էր իր զարմուհու հետ, նա հանկարծ հասկացավ, որ միշտ կարող է երեխա որդեգրել և երջանիկ կյանքով ապրել։ Խորհրդային տարիներին Հայաստանում գրեթե երեխաներ չէին թողնում, ուստի մանկատների կարիք ընդհանրապես չկար, իր առաջին որդուն որդեգրելու համար Լարիսան մեկնել է Լիտվա (Republic of Lithuania), որտեղ նրա ընկերներն էին ապրում։
Արդեն առաջին իսկ մանկատանը նա դիմավորեց մի կնոջ, ով հենց իր երեխային մանկատուն էր տալիս, բայց մռայլ գորշ պատերն տղան այդպես էլ չտեսավ՝ արդեն հաջորդ օրը Հայրո Հովսեփյանը (իսկական անունը ՝ Կոլյա Մուխինը) իր նոր մոր հետ գնում էր տուն: Երեւանում նրանք ձեւակերպել են բոլոր փաստաթղթերը, եւ անհասկանալի է, թե նրանցից ով է ավելի երջանիկ եղել, հրաշքով փրկված տղան, թե 41-ամյա Լարիսան, ով կյանքում առաջին անգամ մայր է դարձել:
Տարիներ են անցել, եւ Լարիսա որոշել է եւս մեկ երեխա որդեգրել. ճամփորդելով Խորհրդային Միության մանկատներում, նա ծանոթացել է դաստիարակների եւ երեխաների հետ: Մի քանի տարվա ընթացքում Լարիսայի տանը եւս երկու երեխա է հայտնվել, հետո նորից: 2012-ին ընտանիքը զբաղեցնում էր Երևանում գտնվող մեծ բնակելի տան առաջին հարկը, իսկ Լարիսան, որը ժամանակին դատապարտված էր միայնակ ապրելու, այժմ տարբեր ազգությունների 19 երեխաների մայր էր: Ընտանիքում կան նաեւ ռուսներ, կան բելառուսներ եւ ուկրաինացիներ, հայեր, լիտվացիներ եւ նույնիսկ եթովպացիներ, չնայած մաշկի գույնին, նրանք բոլորն էլ հպարտորեն իրենց հայ են անվանում եւ կրում են հայկական անուններ: «Մայրն այն չէ, ով ծնել է քեզ, այլ նա, ով սիրում է», — միաբերան պնդում են նրանք:
Լարիսան իր արարքում ոչ մի արտասովոր բան չի տեսել: «Նրանք իմաստ է տալիս կյանքում. Նրանք շատ խելացի են», — պատմել է Լարիսա Ալավերդյանը հայկական մի թերթի հետ հարցազրույցում։
Մեծ ընտանիքի երջանիկ պատմությունը արագ թռավ ողջ համացանցով, Հայաստանում հասարակ բնակիչները սկսեցին նամակներ գրել Լարիսային ‘շնորհակալությամբ այն բանի համար, որ նա կարողացավ 19 կյանք փոխել, բայց ինքը’ Լարիսան, միայն ժպտաց եւ խոստովանեց, որ այդ երեխաները փոխեցին իր կյանքը:
2012 — ին երեխաները հայտնել էին, որ Լարիսան ծանր հիվանդացել է եւ գրեթե չի կարողանում դուրս գալ տնից։ Նույն թվականի դեկտեմբերին նա մահացավ իր 19 երեխաների շրջապատում։
