Այս պատմությունն իմ հոգում ընդմիշտ բիծ է թողել։ Երբեք չեմ մոռանա…
Երբ սովորում էի համալսարանում, ես անցել եմ պրակտիկան ծննդատանը: Այդ երեկո ինձ առաջարկեցին աշխատել հիմնական թիմի հետ, այսպես ասած, մթնոլորտ ներթափանցել, ես ուրախությամբ համաձայնեցի։
Միջանցք ներխուժեց մի սայլակ: Երիտասարդ կինը բղավում էր ոչ նորմալ ձայնով։ Նա հայհոյում էր է և պահանջում բաժանմունքի վարիչին։ Նրան ձեւակերպեցին, զննեցին:
— Քրիստինա, եթե դուք արդեն այդքան գոռում եք, ոչ մի ուժ չի հերիքի ծննդաբերության համար, դեռ շուտ է, դեռ պետք է համբերել, — ասաց Իրինա Անդրեեւնան, մեր բժիշկը:
— Որտեղ է Անտոն Ալեքսեեւիչը, ես նրան զանգեցի, նա արդեն պետք է լինի այստեղ: Ես նրա հետ պայմանավորվել եմ, նա ծնունդ պիտի ընդունի, — հուզված վրդովվել է ծննդկանը։
— Հանգստացեք, նա շուտով կգա։
— Շտապելու ոչինչ չկա, հանգստացեք, ուժ հավաքեք, դրանք պետք կլինեն ձեզ, — մեղմ ու բարյացակամ հնչում էր բժշկի ձայնը:
Կինը հանգստացավ, երբ դուռը բացվեց եւ բաժանմունքում հայտնվեց մուգ մազերով տղամարդ, նյարդային եւ շնչահեղձ:
— Որտեղ Է Քրիստինա Կրոտովան: Նրան վերջերս շտապօգնությունն է բերել, նա ծննդաբերում է, — գոռում էր տղամարդը։
Ես եւ հերթապահ մանկաբարձուհին փորձեցինք նրան ընդունարան բերել, բայց ապարդյուն, նա մեզ չէր լսում։ Այդ ժամանակ օգնության եկավ մեր անեսթեզիոլոգը։
— Հարգելիս, դու կնոջդ հետ ծնելու ես, — հարցրեց նա իր ցածր ձայնով, — անալիզները, ֆլյուրոգրաֆիան ձեր հետ է:
— Ի՞նչ։ — վախեցած հարցրեց տղամարդը, — ոչ մեկի հետ չեմ ծննդաբերելու, կինս ձեզ մոտ է։
— Դե, պապա, այստեղից դուրս արի։ Այստեղ օտարների տեղը չէ, այստեղ ստերիլություն է հարկավոր, հասկանում ես։ Մենք բոլորս լավագույնը անելու ենք, դուք կարիք չունեք անհանգստանալու: Հենց որ ծննդաբերի, մենք կտեղեկացնենք ձեզ:
Դժգոհ տղամարդը դուրս եկավ։
Եկավ Անտոն Ալեքսեեւիչը, մեր ղեկավարը:
8 ժամ վայրի գոռգռանքից, կեսարյանի պահանջներից եւ բուժանձնակազմի նկատմամբ սպառնալիքներից հետո Քրիստինան ծննդաբերեց:
2800 գ քաշով փոքրիկ քաղցր աղջկան տեղավորեցին մոր կրծքին։
Քրիստինան նայեց անօգնական փխրում բալիկին և հարցրեց:
— Իսկ, ի՞նչ է դա նրա ճակատին:
— Դա հեմանգիոմա է, ոչ մի սարսափելի բան, ամենայն հավանականությամբ, ժամանակի հետ կանցնի, — պատասխանեց մանկաբարձուհին:
Երիտասարդ մայրիկին տեղափոխել են մեկտեղանոց պալատ, բարձր հարմարավետությամբ։
Հաջորդ առավոտ, ես խնդրեցի գնալ նրա մոտ, իմանալ, թե ինչպես է:
Ես տեսել եմ, թե ինչպես է իր պալատից դուրս եկել մանկաբույժը, իսկ մոտենալով ավելի մոտ, լսեցի հեռախոսազրույցը։
— Ռուսլան, եթե վերցնեմ այն, պայմանագիր չենք տեսնի։ Բժիշկն ասաց, որ սրտի արատ ունի, և այս ամբողջ ամիս ես ստիպված կլինեմ հիվանդանոցներում անցկացնել, այլ ոչ թե հյուրախաղերին։
Ես շփոթված այն բանի համար, որ լսում եմ ուրիշի խոսակցությունը, թակեցի դուռը և ներս մտա։
— Լավ, հետո կզանգեմ: Մինչ օրս, — ասել է նա եւ անջատել հեռախոսը:
— Բարի լույս, ինչպես է ձեր ինքնազգացողությունը: — ջանալով բարյացակամ լինել ես հարցրեցի։
— Ոչինչ, կանցնի կգնա: Ասա, իսկ ում դիմեմ, որպեսզի ձևակերպվի երեխայից հրաժարումը։
— Ի՞նչ։ Դուք լուրջ եք ասում:
— Հասկանում ես, ես երգչուհի եմ, միշտ երազել եմ բեմի մասին, և ինձ վերջերս շատ կտրուկ պայմանագիր են առաջարկել։ Աղջկա հայրը իմ պրոդյուսերն է։ Իսկ երեխայի առողջական խնդիրները… մենք չենք կարող հաղթահարել, և բացի այդ այս սարսափելի բշտիկը նրա ճակատին … նույնիսկ Instagram լուսանկարը չեմ կարող դնել:
— Աննորմալ եք: Լուսանկարը Instagram-ում: Նա ձեր դուստրն է: Իսկ հեմանգիոման կանցնի,- ես արդեն գոռում էի, դեռ պրոֆեսիոնալ սառնասրտություն չունեի։
— Մի համարձակվեք ինձ վրա գոռալ:
Մեր գլխավոր բժիշկը փողեց անձնակազմը, և ինձ տարան օրդինատոր:
Իսկ Քրիստինան հրաժարվեց երեխայից եւ ծննդատնից դուրս գրվեց միայնակ, առանց փոքրիկի: Գնաց երազանքների ետևից:
Ցավալի է միայն, որ նրա փոքրիկ դստեր երազանքները երջանիկ մանկության մասին, հարազատ մոր եւ հայրիկի կողքին, վիճակված չեն իրականություն լինելու: