Հետաքիքիր է տեսնել այն կանանց և աղջիկների դեմքի արտահայտությունը, ովքեր չեն պատկերացնում իրենց կյանքը,օրը,առօրյան առանց ինքնանկարի կամ առհասարակ առանց լուսանկարի,որտեղ ընդգծվում է նրանց առավելությունները, նրբությունը և շատ վարպետորեն թաքցնում են իրենց թերությունները: Ի տարբերություն այսօվա տենդեցին արաբ կանայք այլ մոտեցում ունեն լուսանկարվելու արվեստին: Պետք է լուռ նայել այս նկարները.առանց մեկնաբանության:
Երեք մարոկացի կին և երեխա, Մարոկկո, 1971
Սևազգեստ կինը բացահայտվում է իր ձեռքերի միջոցով միայն,և թե ինչպես է գրկել այդ երեք արաբական հացերը: Նրա վերաբերմունքը հացի նկատմամբ և հասուն կնճռոտ ձեռքերը ցույց են տալիս կնոջ կենսակեպն ու ինչու չէ ներաշխարհը:
Երեք հացով կինը, Մարոկկո, 1971
Կինը իր նստած դիրքով ՝գլուխը թեթևակի թեք, ոտքերը իրար վրա դրած, ձեռքերը շատ սլացիկ, չտեսնելով թվում է տեսնում ես նրա դեմքը, նրա սեթևեթանքը,նրա կեցվածքը՝ հատուկ նկարվելու համար, այնպես կարծես ամբողջությամբ երևում է:
Արիստոկրատ, Մարոկկո, 1971
Հետաքրքիր է այս լուսանկարը. հակասական զգացմունքներ է առաջացնում. կարծես մոնոներկայացում լինի,կին, ով միայնությունը զգում է իր ողջ էությամբ: Գլխիկոր ու շվարած նստած է…Մյուս կողմից էլ կարծես նկարվելու համար դիրք է ընդունել՝ստեղծագործաբար…
Մենակություն, Մարոկկո, 1971
Երեք արաբ բեդեվի կանայք.մեկը՝երեք հացով, Մարոկկո, 1971
