Մեր ազգն այնպիսի զավակներ ունի, ովքեր մահից հետո էլ դեռ կյանք ունեն: Նրանց աշխարհ գալը նախախնամությամբ է որոշված, որովհետև գալիս են ծառայելու մեզ, մեր մշակույթին, մեր արվեստին:
Արամը , ում ժողովուրդը Գուսան կոչումը տվեց, հենց միայն իր գոյությամբ լցնում էր մեր աշխարհը, նրա երգերն անգիր գիտեին մեծից փոքր, առ այսօր նույնիսկ եկող սերունդն է սիրում այն , ինչը Գուսանը մեզ կտակեց:
Նրա ձայնն աշխարհի բոլոր ծայրերում լսվեց, սիրվեց, դահլիճներ լցրեց, քանի որ նրա երգերն ինքնին սեր էին: Ինչպես ինքը ՝ Արամն էր իր հարցազրույցում նշել, եռանց սիրո ոչինչ չի լինի աշխարհում, սերն է փրկիչը,և երանի այն մարդուն , ով սիրում է:
Արամը նշում էր, որ ողջ կյանքը սիրուն է նվիրել, սիրել է : Արամն անկախ Հայաստանի մասին էր երգում նաև ու ամեն նոտայի հետ Սփյուռքում հայրենիքի սերն էր սփռում : Այն հարցին , թե ինչ չի սիրում ինքը, միշտ փիլիսոփայորեն էր պատասխանում, ասում էր, որ չի սիրում չսիրելը, այն մարդկանց , ովքեր չեն սիրում: Հայրենիքում սիրում էին Արամ Աստրյանին, Սփյուռքում՝ սպասում, նա հայ ազգի դեսպանն էր դարձել մեր երկրից դուրս գտնվող ամեն բնակավայրում, ուր հայ կա: