Աղասիին մտաբերում են , կեսնաժպիտ, կենսաթրթիռ տղայի։ Մասիսի ուսումնարանում էր ուսումնառում։ Ն․ Ասատրյանը մտաբերում է, մինչև իսկ գնալիս իրեն չնայեց , որ չհուզվի, բայց մտաբերում է մի զարկ պահին զգացի։
Ա․ Ասատրյանը հետախուզությունը ընտրեց, որին ընդդեմ էր մայրը։ Նարինեն Աղասիին ասում էր չէ չգնաս, սովորականում ծառայի։ Իրարանցում էր ապրիլը, մայրը լսեց ավտոբուսի մեջ, որ «Մարտակերտ չկա», դա լսելով Նարինեն վատանում է այնքան, ի վիճակի չէր հարց տալ։
Հայրը զանգեր է սկսում ու որևէ մեկը չի վերցնում։ Կապը չեղավ․․․Ընկերները չէին ըմբռնում ոնց ասեին, որ նա չի գալու։ Քույրերը նշում են, որ Աղասը իրենց ապավենն է։ Ս․ Ասատրյանը վստահ է Աղասը իմ զորաթիկունքն էր, մեր զորաթիկունքն էր։
Ասատրյան Ս․-ն ասում է մեր օրերին ծանրակիր կյանք էր ներցայտում մեր մեջ, ինքը զորությունն էր , զորաթիկունքը։ Տասնչորս ժամ Աղասին բերելու համար ետ դիրքը գոտեմարտեց ու զոհվեց․․․
