Ազատ Աբրահամյանի հուզական երգը Երևանյան , թեպետ տարիներ է կա, բայց հիմա էլ լսում են այն Երևանյան կարոտային տրամադրությունը զգալու համար, որովհետև քաղաքն այս կարոտում ես նույնիսկ երբ նրա գրկում ես։
Ազատի Երևանյան պտույտի արդյունքը ծնել է այս երգը, որը քաղաքի մասին է, բայց այն քաղաքի, որը նա է տեսել, սակայն հիմա նման չէ այն հին քաղաքին, որը այնքան կոլորիտային էր։ Մի տեսակ ափսոսանք-երգ է, որտեղ արտահայտվել է կարոտը հին Երևանի ու ու այդ մթնոլորի մասին, որը երևի շատերն են զգում, հատկապես այն ժամանակ, երբ քաղաքի հին դեմքը նորանում է ու երբեմն մոռացվում։
Երգը նաև Երևանցու, գիժ Երևանցուն է ուղղված, որը մայթերում ու այգիներում իր սերն է որսացել ։ Ազատի երգերը 90-ականներից սկսած տարածվեցին ու արտահայտեցին այդ սերունդի էությունն ու մտածողությունը։
Ազատի երգերը իր տեսածն է, դժվար բեկումնային ուղին, որը հաղթահարում էին 90-ականների եիրտասարդները։ Ազատը 90-ականների ձայներից է։