Տասնյոթ տարեկան տղան՝ Դավիթ Ամիրշատյանը, ով լսողական պրոբլեմներ ունի, երազում էր հրշեջի մասնագիտության մասին։ Մայրը Դավիթ Ամիրշատյանի հանդիպել է ԱԻՆ-ի հետ ու պայմանավորվել, որ Դավիթին կտանեն ու կծանոթացնեն ԱԻՆ-ի աշխատանքի հետ։
Դավիթ Ամիրշատյանը իր նամակներից մեկում գրել է, որ երազում է տեսնել ԱԻՆ-ի աշխատանքը։ Ընկերը Դավիթի այդ նամակը ուղարկել է Ֆ․ Ցոլակյանին։ Ցոլակյանը հանձնարարել է թիվ 8 ջոկատին շրջայց պատրաստել Դավիթի համար։
Դավիթը պայմանական հրդեհահանգցման մասնակցեց։ Հագավ այդ շորերը, բարձրացավ վերամբարձ կռունկով ու փորձեց հանգցնել։ Եղավ նաև մարզասրահում ԱԻՆ-ի։ Նախարարը նվիրեց հագուստ հրդեհահանգցման ու Դավիթը ուրախ էր շատ։
Դավիթը նկարել է սիրում ու իր տպավորությունները կհանձնի թղթին կամ կտավին։
Դավիթը դպրոց գնալիս տեսնում էր թիվ 8 ջոկատի անձնակազմին ու ամեն անգամ անցնելիս, մտածել է մի օր նրանցից մեկը լինել, և ահա նախարար Ցոլակյանը իրականացրեց Դավիթ Ամիրշատյանի ոչ սովորական, բայց շատ ցանկալի ցանկություն-երազանքը։
