Դ. Հակոբյանը հիշատակելով կռվի մասին, առաջնահերթ ասել է, որ դժվարին է շատ բաներ ասի, որովհետև ինքը մտավորական է՝ զինվորական չէ։ Ես ցանկում մ եմ ռեալիստ լինենք, մենք պիտի է հասկանանք, որ դաժագույն ժամանակներ են, թվում է անհույս է չէ, բայց կա հույսն ու էդ հույսը՝ մենք ենք։
Կասկած չլինի մեր կռվի արդարության մեջ։ Ռեալ պիտ լինենք, որ ճշտագույն գնահատենք վիճակը։ Մեր հրեշտակները սահմանին են, Աստծուց հրեշտակներ պետք չէ աղերսել ։ Աստծուց ուժ պիտի խնդրենք, որ ավելանա մեր ուժը։ Համբերություն էլ պիտ աղերսենք , որ այն ինչ զորու չենք փոխել՝ համբերենք։
Իմաստնություն էլ պիտի աղերսենք , որը ամենակարևորն է։ Որտեղ կարողունակ ենք կռվելու՝ կռվենք, որտեղ չունենք, ձև գտնենք, գլուխ չջարդենք։ Այն ինչ եղել է կեղծային խաղաղություն էր, նման էր ԽՍՀՄ-ի կեղծ խաղաղությանը։
Էրդողանը ուղղակի որոշել է աթաթուրքից ավելի հեռու գնալ, սա է իր պատգամն։
