Մեծ հայ պետական քաղաքական գործիչ Կարեն Սերոբիչը այս ապրիլին թերևս կդառնար ընդամենը 88 տարեկան,բայց ավաղ: Մարդ ով մեծ ավանդ ունի հայի կյանքի մեջ: Նա այն մարդն է ում մասին կարելի է խոսել ամեն օր, պարմել ամեն օր, ոչ միայն իր ծննդյան օրը: Նրա գործերը շատ են.
Թեկուզև ԽՍՀՄ-ում պաշտոնապես արգելեցին կատարել ցանկացած միջոցառում նվիրված հայոց ցեղասպանությանը 50 տարի անց, այնուամենայնիվ, հայ մտավորականության և երիտասարդության ներկայացուցիչները ցեղասպանության զոհերի հիշատակը վառ պահելու համար յուրաքանչյուր տարի ապրիլի 24-ին անցկացնում էին կիսաընդհատակյա հանդիպումներ: Դեմիրճյանը որոշեց օրինականացնել այս ամսաթիվը:
Ավելի ուշ թույլտվություն ստացան նաև Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրի կառուցման համար: Շինարարության համար պատասխանատու նշանակվեց Կարեն Դեմիրճյանը:
Երիտասարդ Սերոբիչի համար սա առաջին փորձառությունն էր, որը հիմք էր նրա հետագա գործունեության համար: Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիրին հաջորդեց Երևան քաղաքի «Զվարթնոց» օդանավակայանի և Գյումրիի «Շիրակ» օդանավակայանի, հայկական ատոմակայանի, մարզահամերգային համալիրի, «Արփա-Սևան» ջրամատակարարման համակարգի կառուցումը:
1960-ականներին Երևանը արդյունաբերական քաղաք էր, որն արագորեն աճում էր բնակչությամբ: Վերգետնյա տրանսպորտը դժվար թե ապահովեր քաղաքի կարիքները: Խորագետ Դեմիրճյանը համարձակ որոշում կայացրեց ՝ համոզել սովետական իշխանություններին Երևանում մետրո կառուցել: Բայց դրան հասնելու ճանապարհին կային խոչընդոտներ, որոնք անհաղթահարելի էին թվում `քաղաքը միլիոն բնակիչ չուներ, և երթևեկը կարծես ծանրաբեռնված չէր այդ կողմից:
Կարեն Դեմիրճյանին հաջողվեց բնակչությանը հասցնել մեկ միլիոն մարդու, իսկ Մոսկվայից ժամանած հանձնաժողովը սեփական փորձից համոզվեց, որ քաղաքին մետրո է անհրաժեշտ:
Ստիպված մի հնարք արեց: Քաղաքային իշխանությունները նախօրոք տեղեկացնում են ճանապարհային ոստիկանությանը, թե որ բաժիններից են այդ օրը վերահսկելու մետրոպոլիտենի հյուրերը, իսկ տեսուչներն այնտեղ են ուղարկում քաղաքային տրանսպորտը: Արդյունքում, փորձագետները արձանագրում են երևանյան տրանսպորտային միջոցների գերծանրաբեռնությունը և դրական վճիռ կայացնում:
Երևանի մետրոյի կառուցումից հետո Կարեն Դեմիրճյանը նախաձեռնեց ևս մեկ լայնածավալ նախագիծ: 1975-ին Հայաստանի կառավարությունը դիմեց մոսկովյան իշխանություններին ՝ թույլտվություն ստանալու մարզահամերգային համալիր կառուցելու համար, որն էլ հետագայում անվանվեց իր անունով:
Նա կառուցող,ստեղծող,նվիրված խիզախ քաղաքական գործիչ էր. հասավ նրան,որ հայերենը պետական լեզու դարձրեց,որի դեմ դուրս եկան կենտրոնական ուժերը:
Երկրի առջև ծառացած ամեն գլոբալ խնդիր լուծում էր խաղաղ ճանապարհներով մինչև կյանքի վերջին պահը մնաց այդպիսինը: «Տղերք հարցերը այսպես չեն լուծում»,-ահա այս խոսքերը հնչեցին իր շուրթերից, երբ 1999-ին տերորիստները ներխուժեցին ազգային ժողով և դավադրաբար սպանեցին մեծ քաղաքական գործչին:
