Լևոն Հարությունյանը չի քողարկել, որ խաղերով տարվել ու գումար է կորցրել։ Դա իրեն ևս դիպչել է։ Դա 1992ին է եղել ու մինչև հիմա առնչվում է, պարզապես զսպում է ու տարին երկու խաղ է իրականացնում՝ խուսափելով տարվածությունից։
Լևոնի կյանքում խաղերը հայտնվեցին երբ Մոսկվայում էր ու վայելում էր այդ պրոցեսը․ հետո դարձավ հիվանդային։ Հարությունյանի կյանքում կին է, ով իրեն հիմա դրա մեջ ինքն էլ լինելով՝ հաղթահարման բանալի է տալիս։ Հարությունյանը ասում է այդ էակն էլ իրենից էր տարվել խաղերով, բայց կամային եղավ ավելի քան ես։
Էակը այդ կողքին է Լևոնի, որը թուլություններն է իր հաղթահարում նրա հետ։ Չի նշում Լևոնը ով է այդ էակը, բայց ասում է ուրախ է։ Լ․ Հարությունյանը ուզում է մոնո անել ու ոչ կոմիկական, այլ դրամատիկ այս անգամ, որ ներուժը իր բացահայտվի այդ մոնո-ներկայացման ընթացքում։
Միօրնակություններից հոգնել է։ Մոդիկիֆացվում է ներսից, ու չի վախենում մեծանալուց։ Մոդիֆիկացիայի կարիք վաղուց ունեի, ասում է Լևոնը։
