Արհեստական արտաքնային լուծումները ինձ դուր է գալիս, ասում է Մորտոն, գլխավորը ներքուստ արհեստական չլինի։
Մորտոն չի պահում գաղտնի իր միջամտությունները, որոնք շատ շատ են։ Քիթը, այտոսկրային եզրագծերը, շուրթերը, կրծքերը, վինիրային ատամները։ Իր բարբիական կեցվածքը դարբնել ու կերտել է ինքն ու իր սիրելին։
Մորտոն հայրիկի վերաբերյալ խոսելով հուզվում է, որովհետև բանակային է եղել ու զոհվել է։ Հիշելիս նրան, հիշում է այն պահերը երբ երեք ամիս հետո ետ դառնում էր ու չգիտեինք գալու էր թե չէ ու մեկ էլ գալիս էր։ Մորտոն ասում է չգիտեմ հայրս լիներ կլինեի էդպիսին թե չէ, բայց փոքրուց տարօրինակ է հագնվել, դա իր ինքնությունն է եղել։
Մայրը Լիլիի հպարտանում է իր կերպարով ընկալելով որպես կերպար ու ոչ կյանք։ Մորտոն իր էությամբ բավականին համեստ է ի հակադրում բեմականի։ Լիլին ինքնուրույացել է ու դա ըմբռնել են հարազատները։ Մորտոյի ու մայրիկի հարաբերությունները անզուգական են։
